PODZIAŁ KLINICZNY GRUŹLICY PŁUC. Ogromna rozmaitość zmian anatomicznych i obrazów klinicznych w gruźlicy płuc oraz różnorodność jej przebiegu i zejść nasuwała już dawno potrzebę jej usystematyzowania i uszeregowania dla celów praktycznych w pewne zespoły typowe. Samo bowiem określenie gruźlica płuc jako zbyt ogólnikowe nie daje należytego pojęcia ani o obecnych zmianach w płucach, ani o dalszym losie chorego. Podjęte z różnych stron próby podziału gruźlicy płuc oparto na różnych przesłankach. Już wielka liczba podanych dotychczas klasyfikacji świadczy dosadnie, że żadna z nich nie zadowala klinicysty. Read the rest of this entry »

Klasyfikacja Turban-Gerhardta opiera się przeważnie na podstawie przestrzennej i zupełnie nie uwzględnia ani charakteru zmian anatomicznych (włóknisty, włóknisto-serowaty itd.), ani skłonności rozwojowej, tzw. dynamiki sprawy chorobowej. Tymczasem stan chorego, pomimo znacznej nawet rozległości sprawy, może być o wiele lżejszy niż w gruźlicy płuc zajmującej bardzo mały obszar, lecz przebiegającej z dużą toksemią gruźliczą. Klasyfikacja Turban-Gerhardta nie uwzględnia także zdobytych już później wiadomości o powstawaniu i rozwoju gruźlicy płuc. Np. Read the rest of this entry »

Klasyfikacja Sterlinga tak jak Turban-Gerhardtowska za podstawę podziału przewlekłych suchot płuc bierze rozległość zmian w płucach. Zmiany cechujące suchoty płuc rozpoczynające się (phthisis pulmonum chronica incipiens) są w niej te same jak w pierwszym okresie Turbana; zmiany, zaliczane do suchot płuc rozwiniętych (phthisis pulmonum chronica declarata) te same, które Turban odnosi do drugiego okresu, wreszcie zmiany w rozpadowych suchotach płuc (phthisis pulmonum chronica consumptiva) odpowiadają przestrzennie trzeciemu okresowi Turbana. W przeciwieństwie do klasyfikacji Turban-Gerhardta, klasyfikacja Sterlinga podkreśla przede wszystkim przebieg choroby odróżniając postaci ostre i przewlekłe, a wśród przewlekłych w postaci rozpoczynających się suchot – postać jawną (tuberculosis manifesta), objawiającą się ograniczonym ogniwem gruźliczym w płucu (tuberculosis occulta), którą cechują objawy ogólne, pozwalające rozpoznać gruźlicę, chociaż na razie nie można wykryć siedziby zmian gruźliczych w płucach. W postaci jawnej rozpoczynających się suchot płuc oraz w suchotach rozwiniętych i rozpadowych klasyfikacja Sterlinga uwzględnia dynamikę sprawy chorobowej, zaznaczając, czy zmiany są zahamowane (phthisis stationaris), czy też postępują ostro (phthisis progrediens acute) lub powoli (phthisis progrediens chronice) albo na odwrót cofają się (phthisis pulmonum reqredienss) – zwykle powoli. W suchotach rozwiniętych i rozpadowych uwzględnia się nadto charakter anatomiczno-patologiczny zmian, który może być bardziej włóknisty (phthisis pulmonum fibrosa), serowaty (phthisis pulmonum caseosa) lub, co bywa najczęściej, włóknisto-serowaty (phthisis pulmonum fibrosocaseosa). Read the rest of this entry »

Klasyfikacja Sterlinga dotyczy przeważnie gruźlicy płuc postępującej, natomiast nie uwzględnia gruźlicy płuc wczesnego dzieciństwa ani okresu młodzieńczego a także czynnika patogenetycznego i odpornościowego. Toteż obecnie nie może już nas zadowolić. Wygórowują ją klasyfikacje Bard-Pićryego (z r. 1913) oraz Neumanna. Pierwsza z nich uwzględnia czynnik patogenetyczny, a druga, prócz tego, stan odporności swoistej, gdyż opiera się na klasyfikacji Barda i na teorii trzech okresów alergicznych Rankego. Read the rest of this entry »