Kształtowanie się osobowości.

Człowiek zachowuje poczucie i pewność swojej historycznej ciągłości w czasie: swojej tożsamości z sobą z upływem czasu, lecz równocześnie wie, że jego osobowość zmieniała się stopniowo lub skokami. Zmiany te w prawidłowych warunkach można stwierdzić dopiero wówczas, gdy porówna się odległe od siebie w czasie przekroje danej osobowości. Ten sam człowiek jako dziecko, jako młodzieniec, jako mężczyzna dojrzały, jako starzec, jest wprawdzie identyczny z sobą, posiada jednak w rozmaitych okresach życia różną osobowość. Zjawisko to jest widoczne zarówno dla otoczenia, jak i dla doświadczenia wewnętrznego. Kształtowanie się osobowości zależy od nieustającej wymiany wpływów ze środowiskiem, którego osobowość jest nierozdzielnym składnikiem. Na rozwój i strukturę osobowości ma wpływ nie tylko otoczenie, ale w niemałym stopniu i człowiek sam. Wpływy wychowawcze działają na człowieka głównie w ten sposób, że oczom jego ukazują pewien ideał osobowości, którego osiągnięcie powinno być celem dążeń. Jeżeli ideał ten stanie się przedmiotem uczuć i dążeń, to jednostka rozwija swój organizm psychofizyczny i urabia go tak, aby urzeczywistnić ten wzór. Możliwe tu jest i zakłamanie. Ktoś rozmyślnie lub bezwiednie okazuje na zewnątrz osobowość, której naprawdę nie posiada. Udawanie fikcyjnej osobowości ma być cechą histerotypii. Rozmyślne lub bezwiedne udawanie może jednak wytworzyć takie mnóstwo nawyków i odruchów warunkowych. że z biegiem czasu osobowość prawdziwa i sztuczna zlewają się w jeden stop. Aktorzy zawodowo wczuwają się w obce osobowości, odgrywając je w danej chwili z tak daleko posuniętym przeczuciem, że zatracają poczucie własnej osobowości. Zjawiska te pomocne nam są dla zrozumienia zaburzeń osobowości pojawiających się czasowo lub trwale w przebiegu wielu chorób psychicznych. [przypisy: dentysta mokotów, endoproteza kolana cena, laserowa korekcja wzroku po zabiegu ]