Transytywizm.

Części własnej osobowości mogą być zresztą rzutowane na zewnątrz, tj. przypisywane osobom drugim. Jest to tzw. transytywizm. Chory uważa się np. za zdrowego psychicznie, a chorobę psychiczną przypisuje osobom z otoczenia albo swoje własne przeżycia, np. ból, przerzuca na drugie osoby, prosząc dla nich np. o operację. Chorzy tacy twierdzą też czasem, że ich własne myśli są naprawdę myślami drugich ludzi. Z drugiej strony bywa i tak, że chorzy utożsamiają się z osobami drugimi. Pewna chora twierdziła, że niedoszły jej kochanek wlazł w nią i przez jej gardło krzyczy jako diabeł. Rzecz prosta, krzyk ten był jej własnym krzykiem, czemu jednak chora stanowczo przeczyła. Takie wchłanianie obcych osobowości określa się nazwą appersoniscdio. W ten sposób może się w chorym wytworzyć kilka osobowości, z których żadna nie posiada trwałej, logicznie konsekwentnej i przez chorego całkowicie uznawanej struktury. Wnosi się stąd, że struktura osobowości chorego uległa rozpadowi, co też w schizofrenii jest zjawiskiem bardzo częstym. Nie zależy to tylko od treści omamów i urojeń. Na przykład w parafrenii omamy i urojenia są liczne, a jednak osobowość nie ulega rozpadowi, lecz pozostaje nie naruszona. Rozumie się przez to, że dotychczasowe cechy charakterologiczne i zasadnicze znamiona sfery woli, dążeń i działania nie ulegają pod wpływem psychozy właściwie żadnej zmianie. Rozpad osobowości w schizofrenii bywa natomiast bardzo głęboki. Chory dąży do celów sprzecznych w sobie i wykonuje czyny nie zamierzone albo godne jego pogardy. Takie rozbieżne dążności, gdy chory nie spostrzega sprzeczności między nimi, określa się nazwą ambitendencji, analogicznie do współistnienia sprzeczności w dziedzinie czynności myślowych (ambisentencja) i uczuciowych (ambiwalencja). [patrz też: opadnięta powieka iv stopnia, opadnięta powieka, opadnięta powieka a ciąża vitro ]